Vietnam 2016.

Zaterdag 23 januari, een dag waarop niet veel gebeurde. Het regende de hele dag. En wat doe je dan? Gewoon een lange wandeling maken bij een niet onaangename temperatuur, onder onze paraplu's. Eerst een eind langs de Perfume River die ca. drie keer zo breed als de Waal is. Vervolgens over de rivier naar de citadel waarin zich het Paleis van de Keizer bevindt. Qua indeling en grootte identiek aan De Verboden Stad in Peking. Wat we zagen was echter een vervallen, grauw bouwwerk dat niet uitnodigde het te bezoeken.
Bij mooi weer is het heerlijk om in de omliggende parken te dwalen maar omdat het steeds harder ging regenen, maakten we rechtsomkeert naar ons hotel. Onderweg kwamen we tegen waar we al bijna twee weken naar zochten: een supermarkt, de Coop. Een supermarkt is in ieder land een soort anker voor ons, we pluizen ze uit, van de Pampers via de verse vis tot de stofzuigerzakken, alles heeft dan onze diepe belangstelling. Bijkomend voordeel: we konden een beetje opdrogen. We kochten wat drankjes en een leuk boodschappentasje.
Om 14.00 uur vonden we dat we toch iets culinairs moesten ondernemen en liepen in de regen naar Nina's Café, een beetje somber hippy-achtig restaurantje. Door iedereen aanbevolen maar door ons toch met scepsis bekeken. We lieten alle vooroordelen varen toen de lunch kwam. Alle gerechten in Vietnam zijn lekker, maar dit was toch wel heel super. Letty at rundvleessoep met een uitgebreid palet van smaken: bouillon, koriander, gember en de gebruikelijke hoeveelheid verse kruidige blaadjes waarvan een blaadje met een sterke eucalyptussmaak opviel. Zelf at ik een mieschotel met varkensvlees, het was tongstrelend. Pilsjes en water d'r bij en voor € 6,40 waren we klaar.
De rest van de middag lagen we op bed te lezen en te chatten met de achterban. Het spannende en beangstigende boek De Bange Stad (= Bagdad) van Judit Neurink las ik in één ruk uit. Ik ken Judit uit Erbil, ze is verslaggever van Trouw, en soms NOS, en Midden Oostenkenner bij uitstek.
Het zal waarschijnlijk wel een saai verhaal worden want............ om 19.00 uur gingen we weer eten. Voor iedere winkel en zaak stond op de stoep een tafeltje met wierookstokjes, snoepjes, weer die sigaretten en andere goede gaven. Er werd dus massaal geofferd, ook lagen er snoepjes op de straat. Bij terugkomst in het hotel vroegen we naar de betekenis hiervan. Het is volle maan vanavond en dat is een gunstig moment om de goden om voorspoed te vragen.
In ons favoriete restaurant Hanh aten we weer iets nieuws: in gevouwen bananenbladeren een substantie van gelatineachtige kleefrijst overdekt met fijngehakte vis en garnalen. Opengemaakt gooide je nog wat heerlijke vissaus over het geheel en schepte, voor de verandering met een lepel, het mengsel eruit. Van twee meisjes aan een belendende tafel kregen we nog een proefje van hun bijzondere gerecht. Kleine schaaltjes met de zelfde rijstsubstantie met daarop iets knapperigs dat wellicht met vis en garnalen te maken had. Wat het ook was, het was weer een bijzondere culinaire ervaring.
Bij de ingang van het hotel ontmoetten we nog het Amerikaanse Peruviaanse/Vietnamese gezin waarmee we eerder in Hanoi hebben zitten eten. Op zich is dat niet zo bijzonder omdat de meeste toeristen dezelfde reis maken als wij, maar wel leuk.
We gaan zo slapen in de wetenschap dat het morgen ook regent. Van onze fietstocht gaat dus niets terecht komen vrezen we.
Wordt vervolgd.