Vietnam 2016.

Vrijdag 19 februari. Al twee dagen niets geschreven, maar er was ook niet zo veel te vertellen. De laatste twee dagen in Can Tho hebben we uiterst rustig doorgebracht. Het weer is tropisch, onbewolkt en met een zwak oosten windje. Dat heeft tot gevolg dat het om 11.00 uur te warm in de stad wordt om nog iets te ondernemen. Daarom ziet hier ons schema er als volgt uit: om 06.30 uur opstaan, om 07.00 uur ontbijten en meteen daarna een wandeling in de stad gaan maken nadat we de kaart en lijst met bezienswaardige dingen hebben geraadpleegd. Een dagelijks ritueel is het koffiedrinken op een terras aan het meer achter de Khmer pagode. Can Tho blijft op ons lijstje op nummer 1 staan, wat een leuke stad. Alleen, van 11.00 tot 16.00 uur moet je op je airco hotelkamer doorbrengen met lezen, schrijven en een tukje. En daarvoor en daarna vermaken we ons eveneens kostelijk.
Eergisteravond verzeilden we in een zeer komische situatie. Letty wilde graag naar hetzelfde restaurant waar we de avond ervoor een vegetarische hotpot hadden gegeten. Ik wilde echter aan de overkant eten omdat daar ook lekker koud bier werd geschonken. Ditmaal werd het mijn keuze. En daar zaten we dan, op Piggelmeekrukjes, wellicht overgenomen van de peuterspeelzaal, aan kleutertafeltjes. De menukaart werd gebracht maar er stond geen woord Engels op. Van de Vietnamese kaart konden we geen chocola maken dus keken we om ons heen naar wat men zoal aan het eten was. Zo te zien had onze buurman een lekkere hotpot. Jammer genoeg kende de man maar 1 woord Engels: "fish". Omdat we best zin in vis hadden, lieten we hem op de menukaart aanwijzen wat een hotpot met vis zou zijn. We verheugden ons en bestelden. Na tien minuten kwam onze "vis", een kokende bouillon, tot de bovenkant gevuld met gele stukken zeen. Iedereen om ons heen had ons aarzelende gedrag gevolgd en begon ons nu aan te moedigen om hier vooral uitgebreid van te gaan smullen, want het zou "heerlijk" zijn. Toen we de brokken geel soms hard, soms lillend vet uit onze hotpot visten en met een afkeurende blik op een schaaltje legden, keek iedereen ons niet begrijpend aan. Hoe kan een mens zoiets heerlijks versmaden.....??? Gelukkig zat er ook nog wat groente in en een paar kleine stukjes taai rundvlees. Dat hebben we geconsumeerd en met de gedachte "we doen hier ontzettend goed ons best om wat af te vallen" verlieten we het eettentje en liepen naar het hotel terug.
Eerder die avond hadden we op de kade langs de rivier ons ijskoude "FünfUhrken" genuttigd en was er een vrouw langs gekomen met grote dunne koeken, waarschijnlijk van rijstmeel en vol met maanzaad. Letty kocht er drie en we vonden ze overheerlijk. Heel dun, knapperig en ter grootte van een langspeelplaat. De volgende ochtend gebruikte Lettymet veel plezier een van die koeken als bodem voor de omelet bij het ontbijt omdat ze de noodlesoep wel zat was geworden.
Gisteravond besloten we weer op de kade op haar te gaan zitten wachten om nog tien van die fantastische koeken te kopen, en wat gebeurde? Ze kwam niet. Dus zijn we naar een culinaire avondmarkt gewandeld waar dezelfde koeken ook verkocht werden. We deden ons daar tegoed bij verschillende stalletjes aan diverse gerechten en voorzagen zo in onze 'dinerbehoefte'.
Vanochtend zouden we naar Phu Quoc, een tropisch eiland ten zuiden van Cambodja reizen. Alles was geregeld, tickets voor de busreis naar Rach Gia en boottickets naar Phu Quoc. En dan wordt je weer geconfronteerd met de wijze van perfect regelen van de Vietnamezen. De bustickets vanaf het grote busstation in Can Tho impliceren eveneens dat je met een minibusje van het hotel wordt opgehaald en na de busreis met een minibusje naar de boot wordt gebracht. En alles op de minuut nauwkeurig. De busmaatschappij had nog de moeite genomen om ons hotel te bellen met de boodschap dat we om 06.55 uur opgepikt zouden worden. En....... jawel, geen minuut te laat.
De bootreis was ook zeer apart. Met de Superdong VIII ( ja, Google maar even), de TGV onder de boten, voeren we met een snelheid van 30 knopen (57 km/uur) in tweeënhalf uur naar Phu Quoc. In de cabine stonden 81 vliegtuigstoelen en de ramen waren klein. Net als bij vliegen heb je besproken zitplaatsen. Al snel ontdekten we dat je ook op het achterdek kon gaan zitten en dat was fantastisch, zoiets als zonder helm bij heet weer op een brommer rijden. Op zo'n grote speedboot terwijl de zon bijna loodrecht boven je staat genieten van wind, water, zee en schuimende golven.
Op de kade van Phu Quoc stonden weer minibusjes die alle westerse opvarenden naar hun hotels brachten. De Vietnamezen namen de bromtaxi, een zeer gebruikelijk vervoermiddel. Je krijgt een verplichte helm op je kop en klimt achterop de brommer.
We blijven ons verbazen over de opvallende vriendelijkheid en gastvrijheid van de Vietnamezen. We belandden in een tropische tuin met 11 bungalowtjes en de ontvangst was weer fantastisch. Alles staat klaar voor je: water, thee, koffie, een koelkast met inhoud, kaarten van het eiland, een uitleg over bezienswaardigheden.
Letty voelt zich vandaag niet helemaal lekker, dus zijn we vanavond op het terras van ons bungalowtje gebleven. De kamer is zeer ruim, 6 x 5 meter, het bed groot en comfortabel en hier hebben we de mooiste en meest moderne badkamer die we tot nu toe tegen kwamen. Het gaat vast wel lukken de komende 8 dagen op Phu Quoc. Het meest verheug ik me op het snorkelen boven koraalriffen met bijzondere vissen. Ik ga daar zeker wat over vertellen, dag allemaal.