Vietnam 2016.

Dinsdag 16 februari. Can Tho blijft boeien en blijft onze lijst van hoogtepunten verder aanvullen. Vanmorgen was het meteen na het ontbijt al raak. Het ontbijt genoten we om 07.00 uur op het dakterras van het hotel. De keuze was nogal beperkt dus bespraken we na afloop met een manager de mogelijkheden van de komende dagen. Het uitzicht op het dakterras was beeldschoon, het meest opvallend was een goudkleurige pagode op een afstand van ca. 500 meter. We besloten daar als eerste naar toe te wandelen.
Hoewel we gisteren ook een goud geschilderde pagode zagen, overtrof deze de vorige in grootte, schoonheid en hoeveelheid verdiepingen. Overal prachtige beelden en schilderingen. En toen kwam het....... de oudste monnik, tevens hoofd van de groep van 15 monniken die deze pagode bewoont, kwam naar buiten en nam ons mee de trappen op en gaf ons ongevraagd een rondleiding. We waren zeer onder de indruk van deze Khmer monnik (afkomstig uit Cambodja) die niet alleen boeiend vertelde over zijn pagode maar zelf ook een enorme uitstraling had. Hij nam ons mee naar alle vier verdiepingen tot we op de top op een ommegang kwamen waar we de stad konden bewonderen. Binnen in die hoogste verdieping was de bibliotheek waar de monniken iedere ochtend studeren. Er stonden duizenden boeken die per groep identieke kleuren hadden en die per groep een maatschappelijk aandachtsgebied hadden. Hij heeft ons diverse boeken laten zien, we waren flink onder de indruk. Op de laagste verdieping hingen diverse foto's waarop deze monnik poseert met presidenten die allen deze pagode bezocht hebben. Na bijna een uur namen we afscheid na nog iets in het offerblok te hebben gedoneerd, we waren allebei diep geraakt door (het optreden van) deze bijzondere man. En toen was het nog maar half tien........
Door allerlei straatjes waar vrijwel iedereen vis en kikkers verkocht, liepen we naar een meer achter de pagode. Rondom het meer waren allerlei terrassen waar uitsluitend Vietnamezen aan de koffie zaten. We streken ook ergens neer en bestelden twee "hot black coffee". En wat komt er dan? Twee glazen pullen met zwarte koffie tot de rand aangevuld met ijsblokjes, noem dat maar "hot"......... Maar lekker was het wel, en tot onze verbazing stond er ook nog een potje jasmijnthee naast. Wat blijkt? Vietnamezen spoelen de koffie weg door de thee in het lege koffieglas te gieten en vervolgens dus nog een drankje te hebben. Wij deden graag daaraan mee tot groot vermaak van de mensen om ons heen, iedereen lachte ons bemoedigend toe.
Na de koffie slenterden we door een wijk met allemaal Vietnamese restaurants om alvast een keuze voor de avondmaaltijd te maken. We werden aangesproken door een restaurateur waar we niets van de kaart begrepen. Hij beloofde ons dat als we 's avonds terug zouden komen, hij een Engels talige kaart zou hebben. Wij beloofden hem op onze beurt terug te komen en we hebben er vanavond heerlijk gegeten. Maar eerst gingen we naar het busstation om tickets voor de bus naar Rach Gia (aanstaande vrijdag) te kopen. De tocht naar dat station ging niet zonder slag of stoot. We zagen een abri en gingen daar staan wachten tot er een stadsbus kwam. We namen de eerste bus die stopte met de gedachte dat alle bussen naar het grote busstation gaan. We betaalden 10.000 dong (40 cent) aan de conductrice en gingen zitten. Toen we zagen dat de bus de stad uitreed over een grote brug werden we toch wel zenuwachtig en maakten aanstalten toch maar uit te stappen. Iedereen in de bus bemoeide zich ermee, echter er was niemand die ook maar één woord Engels sprak. En met het diverse malen uitroepen van "bus station" ging er bij niemand een belletje rinkelen. Je voelt je dan wel verloren in zo'n grote stad. In de bloedhitte stonden we langs de kant van de weg, gelukkig kwam er binnen 10 minuten een taxi langs die ons naar het busstation zou brengen. Toen we de omgeving van het busstation begonnen te herkennen en zagen dat deze chauffeur in tegengestelde richting ook een brug over de stad uitreed, begonnen we weer te gillen. We dachten dat we genept werden maar later bleek dat er nog een busstation was. Gelukkig had ik gisteren tegenover het busstation een vestiging van de Metro (wij noemen dat Makro, die Fentener van Vlissingens zitten ook overal) gezien. Toen we "Metro" zeiden, begreep de chauffeur dat we op het andere busstation moesten zijn en draaide om. De kosten van dit misverstand waren voor onze rekening.......
Naast hyet busstation ontdekten we een eettentje waar ze een toch wel bijzonder gerecht serveerden: hond. We hebben er foto's van gemaakt en werden toch wel behoorlijk onpasselijk van deze vervelende aanblik. De koppen met gebitten lagen ernaast.......
Met tickets voor as. vrijdag op zak togen we terug naar het hotel waar we de middag in de koelte doorbrachten en wat gingen slapen.
Vanavond liepen we door allerlei straten naar ons inmiddels favoriete bankje aan de rivier waar we tot half zeven zaten te genieten, ondersteund door onze ijskoude hartversterkertjes. Wat ons opgevallen is tijdens deze reis is dat naarmate men zuidelijker komt, de mensen vriendelijker, extraverter en lichamelijker zijn. Ze hebben hier meer de behoefte om contact met je te maken en je aan te raken. Toen we daar op ons bankje over praatten, bedachten we dat dat in ons eigen land ook wel een beetje zo is.
In het donker liepen we naar het afgesproken restaurant en kwamen erachter dat Can Tho 's avonds een grote verlichte kermis is. Helemaal vol met verlichte versieringen zonder dat het ordinair is. We aten vanavond vegetarische hotpot, een pan kokende bouillon met allerlei soorten paddestoelen, groenten, tofu en andere niet nader gedefinieerde ingrediénten. Het was heerlijk en werd geserveerd met bekers ijsthee. De Vietnamezen zullen gedacht hebben "vegetarisch? dan ook geen bier". Nou vooruit, voor één keer dan......
Morgen gaan we weer een ander gedeelte van deze heerlijke stad verkennen, tot dan........